Konsep kekuasaan dalam sejarah umat manusia berasal dari masyarakat primitif, ketika ahli suku bangsa yang paling berpengalaman dan kuat mula memberi arahan kepada sesama suku. Dari masa ke masa, keperluan untuk mengurus masyarakat hanya bertambah, oleh itu, di dunia moden, pihak berkuasa tidak dapat melakukannya.
Kuasa dan organnya
Kuasa politik bermaksud keupayaan kumpulan individu yang terhad (atau bahkan satu orang) untuk menjalankan kawalan dan pengurusan negara dan warganya, dipandu oleh pertimbangan tertentu. Skim tadbir urus sedemikian mungkin berbeza bergantung pada sistem politik dan struktur sosial. Pelbagai mekanisme untuk menjalankan kuasa mempengaruhi prinsip pembentukan dan komposisi kerajaan, serta cawangannya. Secara tradisinya, sistem yang paling berdaya maju dipertimbangkan di mana terdapat tiga cawangan yang bebas daripada satu sama lain: perundangan, eksekutif dan kehakiman. Jelas sekali, dalam versi ini, satu pihak berkuasa menjalankan aktiviti perundangan berdasarkan kepentingan masyarakat, yang lain melaksanakan undang-undang yang diterima pakai, dan ketiga memantau pematuhan mereka.
Adalah perlu untuk membezakan antara pihak berkuasa dan badan-badan kerajaan, yang, walaupun mereka termasuk dalam sistem kerajaan, tetapi tidak mempunyai kuasa.
Pihak berkuasa adalah unsur struktur kuasa yang secara langsung mengurus negeri dan masyarakat. Tanda utama mereka adalah tepat kehadiran pihak berkuasa tertentu. Sebagai peraturan, mereka dibahagikan mengikut skala pengaruh kepada pihak berkuasa persekutuan dan serantau. Sebaliknya badan-badan serantau boleh menjadi kedua-dua bahagian sistem pentadbiran awam dan boleh dimasukkan dalam struktur pemerintahan mandiri setempat. Dalam kebanyakan kes, kerajaan sendiri sendiri diwakili hanya oleh cawangan eksekutif kerajaan, iaitu satu-satunya fungsi adalah pelaksanaan undang-undang yang diterima pakai di peringkat negeri atau serantau.
